دوکتورین

در سال ۱۹۵۳، پس از مرگ استالین، تصمیم گرفته شد که جنازه او هم در مقبره لنین دفن شود.

ابتدا مشکلاتی وجود داشت: پوست بدن استالین، به‌ویژه صورتش، وضع بسیار بدی داشت و فرآیند مومیایی را پیچیده کرد. کتیبه جدیدی با عبارت «لنین استالین» بر روی کتیبه قبلی قرار داده شد، اما گاهی باران آن را می‌شست و حروف اصلی «لنین» را زیر آن نمایان می‌کرد.

پس از مهار کیش شخصیت‌ استالین و سرکوب‌های گسترده در دوران او توسط رهبری شوروی، جنازه استالین را در سال ۱۹۶۱ از مقبره خارج و در نزدیکی دیوار کرملین دفن کردند.

وقتی لئونید برژنف در سال ۱۹۸۲ درگذشت، شوخی معروفی سر زبان‌ها افتاد با این مضمون که نوشته LENIN بر روی مقبره با LЁNIN (بازی با حروف نام برژنف: Leonid) جایگزین خواهد شد.

مکانی برای پرستش ایدئولوژیک و خرابکاری

پس از جنگ و تا زمان فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی، مقبره به مکانی برای زیارت تبدیل شد که هم مقام‌های خارجی ازآن بازدید می‌کردند و هم دانش‌آموزان شوروی.

از دهه ۱۹۵۰ تا اواخر دهه ۱۹۷۰، جنازه لنین هدف بیش از دوازده حمله با استفاده از سنگ‌، پتک و چکش و حتی کوکتل مولوتوف قرار گرفت. معمولاً، عاملان این حملات را دستگیر می‌کردند و به درمان روانی اجباری می‌فرستادند.

تنها در کشورهای کمونیستی شرق و جنوب‌شرق آسیا مقبره‌هایی با جسدهای مومیایی رهبرانشان وجود دارد. جسدهای مائو تسه‌تونگ، رهبر کمونیست چین، و هوشی‌مین، رهبر ویتنام، در میان آن‌ها هستند. در کره شمالی، جسدهای مومیایی رهبران پیشین کشور، کیم ایل‌سونگ و جانشین او کیم جونگ‌ایل، هم در مقبره‌ای نگهداری می‌شود.